Kendine Bohem

Herkese merhabalar, Gecenin bir yarısında yazmak geldi içimden, Vakit bulmuşken es geçmek istemedim bu arzuyu. Bildiğiniz gibi yazdığım başlıklar ağırlıklı sanat dalları üzerine oluyor, İçine elbette ki kültürü serpiştiriyorum, aksi pek mümkün sayılmaz zaten. Birkaç defa ise güzel dönemlerde sadece Kültür üzerine de yazılar yazmıştım sizler için. Bu sefer sanattan girip kültürden çıkacağım. Biraz sorgulama yapmak bu kavramların arasında güzel bir lütuf olur benliklerimiz için. O halde başlayalım. Konumuza sanattan başlıyoruz. Yazının başrolünü takdim ediyorum; Survivor. Korkmayın ne yazık ki akla ilk geleni değil. Chuck Palahniuk ’in eseri olan Survivor. Evet Edebiyat ’a haksızlık ettiğimi düşündüm yazılarımda, bu yüzden daha fazla ertelemeden bu güzel başlıktan tartışacağız bu kitabı. Şimdi dürüstçe şunu söylemeliyim ki eserleri orijinal isimleri ile dile getirmek güzel bir saygı örneği bence. Bilmiyorum filolojiye olan ilgimin bir getiris

Bu yaşıma kadar görmedim ki Harry Potter sevmeyen birisi çıksın. Vardır elbet hoşlanmayanı ancak o kitapları eline alıp o muhteşem anlatımı görmezden gelebilecek birisi yoktur bana kalırsa. Doksanların ilk yarısında doğanlar olarak, Harry Potter serisi bizim okul hayatımızla paralel olarak giden bir seri olmuştu hep. Hatırlarım okumayı söktüğüm zamanlar karnemi almışım, ne olduğuna dair bir fikrim olmadan girdiğim sinema salonunda ki bu film, çocukluğumun en etkileyici filmi olmuştu. Felsefe Taşından bahsediyorum,  ardından Sırlar Odası'da öyle.  Ben büyüdüm, karakterler büyüdü. Onlar nasıl başlarına buyruk bir hale geldilerse ben de öyle oldum sanırım zamanla, seri bende yarısındayken bitti böylelikle. Nedendir bilmem ilgimi kaybettim . Bu arada bakmayın böyle ahım şahım anlattığıma; defalarca arka arkaya izlediğim filmlerdi evet. Ama tekrar altını çiziyorum filmlerdi -kitaplar değil- belki kitaplara o yaşlarımda başlasam mükemmel bir şekilde işlenmiş, şuan olduğunun